GIOVANNI TOMMASI FERRONI (1967, Rome) is een Italiaans schilder die werkt en woont in Rome. Zijn atelier ligt in het hart van de oude stad en ademt een sfeer die je tot ver in de tijd terug voert door de overvloed aan schilderijen, boeken en spullen tussen de eeuwenoude muren. Giovanni werd geboren in een beroemd geslacht van kunstenaars uit Toscane die tenminste terugvoert tot in de tijd van de Barok. Zijn grootvader Leone, zijn vader Ricardo en zijn oom Marcello hebben deze lange traditie voortgezet, en nu zijn het Giovanni en zijn zus Elena die beide hun leven aan de kunst wijden. Ook Giovanni’s vrouw Maya Kokocinski is kunstenares die op haar beurt ook weer afstamt van een kunstenaarsfamilie.

Als kleine jongen was Giovanni vaak te vinden in het atelier van zijn vader waar hij het schilderen spelenderwijs meekreeg. In de zomervakanties verbleef hij graag bij zijn oom, de beeldhouwer Marcello Tommasi in Pietrasanta, die hem leerde tekenen. Na het voltooien van de middelbare school besloot hij in de studio van zijn vader Ricardo Tommasi te gaan werken en volgde hij gelijktijdig de studie Kunstgeschiedenis en Literatuur aan de oudste universiteit van Rome, La Sapienza. Kunst en literatuur zijn sindsdien inspiratiebronnen voor zijn werk. Net als zijn voorvaderen is Ferroni opgevoed in de barokke, klassieke traditie. Zijn schilderijen getuigen hiervan; monumentale gebouwen omlijsten mythologische en historische figuren en gebeurtenissen. Op het eerste gezicht lijken de schilderijen in de Renaissance te zijn gemaakt, maar wie goed kijkt ziet dat hij hele moderne elementen heeft toegevoegd: gebouwen die van een later tijdstip zijn of auto’s en motoren uit deze tijd. Hiermee onderscheidt hij zich van de stijl van zijn voorvaderen. Door het spel met tijd in veel van zijn schilderijen, wordt bij de toeschouwer een bepaald gevoel van vervreemding gecreëerd. Een klassieke wereld waarbij de connectie met het hedendaagse behouden blijft.

TINO LUCIANO  (1953, Sardinië) woont en werkt afwisselend in Parijs en Sardinië. Net als Giovanni is Tino een Italiaans schilder die zich laat inspireren door de kunst van de Europese Renaissance. Dit uit zich vooral in de gezichten van de figuren, hun houdingen en de kledij. Soms verwijst Luciano naar de antieke oudheid of refereert aan onbekende werelden uit andere tijden. Zijn stijl van schilderen wordt ook wel ‘imaginaire figuratie’ genoemd doordat de voorstellingen duidelijk verwijzen naar surrealistische en metafysische stromingen van de afgelopen eeuw. Zijn schilderijen ademen een sfeer van aanlokkelijke paradijselijkheid uit die niet van deze wereld is. Mens en dier leven vredig samen: al vliegend, musicerend of gewoon zittend in het landschap. Hierdoor heeft het iets weg van een schouwspel: alsof de figuren op het toneel een theaterstuk opvoeren.

Tino Luciano werkt niet volgens een vooropgesteld plan; zijn schilderijen en voorstellingen ontstaan al doende. Dat maakt zijn werken zo fascinerend, hij laat zijn onbewuste instincten en emoties de vrije hand, waardoor een poëtische droomsfeer wordt opgeroepen. Het is onmogelijk om de inhoud proberen te verklaren. De enige manier om zijn schilderijen te interpreteren is gewoon ‘ervoor open staan’ en de fantasie de vrije loop te laten.

Beeldhouwen is de grootste passie in het leven van JORIS VERDONKSCHOT. Een passie waaraan hij zich nu al zo’n 25 jaar wijdt. Hiervoor schreef hij scripts voor speelfilms en momenteel schrijft hij teksten en choreografieën en houdt hij zich naast zijn werk als beeldhouwer bezig met model fotografie. Ook geeft hij al jaren les in het boetseren naar model en werkte hij in St. Petersburg als gasthoogleraar aan de Repin Academie.

De bronzen beelden van Verdonkschot zijn expressief en krachtig en verbeelden het menselijk lichaam. Hij vindt “Een beeld moet een eigen vitaliteit hebben, dat het niet zozeer de natuurlijke levenskracht, beweging of een lichaam in actie moet voorstellen maar dat het werk zelf de samengebalde energie is, onafhankelijk van dat wat het voorstelt”. Verdonkschot wil de natuur niet nabootsen maar er tegelijkertijd ook niet aan ontsnappen, hij wil er eerder in doordringen. “Het zijn pogingen om uitdrukking te geven aan de betekenis van het leven, een queeste tot een intenser beleven”.

Te zien bij Morren Galleries van 8 januari tot en met 12 februari 2017. U bent van Harte welkom!