Vraag niet wanneer in universele zin iets wel of geen kunst is. Ik zou het niet weten. Mij eraan te laven is voldoende, want het is het feest van de herkenning van de overweldigende verbeeldingskracht van de scheppende natuur. Dit was en is evident gisteren en vandaag. Alles komt aan op het overrompelende enthousiasme, dat ook in letterlijke zin niets anders is dan het vrijmaken van een god in zichzelf. 

- Gerrit Luidinga -

Eric & Gerrit

Het komt zelden voor dat wanneer je iemand ontmoet, er direct een vonk overslaat. Nog zeldzamer is het wanneer die vonk na vele jaren niet dooft maar juist groeit en steeds helderder fonkelt. Dat overkwam ons bij Gerrit Luidinga. 

Gerrit had de gave om op een open en toegankelijke manier contact te maken, waar dan ook en met wie dan ook. Dat ging vanzelf, heel natuurlijk. Op vrijwel iedereen maakte hij direct een diepe indruk: zijn karaktervolle gezicht omlijst met wilde haren, zijn grote gebaren, zijn prachtige volzinnen, zijn intelligentie, zijn humor, scherpte en gulle lach, zijn lage stem en bovenal zijn oprechte, warme belangstelling voor ieder waarmee hij in gesprek trad. Dat alles maakte van Gerrit het prototype van een markante persoonlijkheid die je niet gauw vergeet. Simpel gezegd: Gerrit had de X-factor.  

De vonk sloeg ergens begin 1996 over. Wij (Séverine & Eric) waren begin twintig, net drie jaar met de galerie bezig en net begeesterd geraakt van de in vergetelheid geraakte kunstenaar Johfra. Via Johfra kwamen Gerrit & Emmy Luidinga op ons pad en intuitief wisten we dat we elkaar nog veel vaker zouden zien. En zo geschiedde. Vele avonden, etentjes en mooie  gesprekken volgden en Gerrit, beste vriend en archivaris van Jofhra, wijdde ons in het mystieke werk van zijn grote vriend in. Al waren wij toen misschien nog 'broekies' die nog veel te leren hadden, nooit gaf hij ons dat gevoel. Integendeel. Hij motiveerde en inspireerde ons. Hij gaf je altijd dat bijzondere gevoel dat je ertoe doet. Anderen die Gerrit gekend hebben, zullen dit ongetwijfeld herkennen. Negativiteit, geroddel of gemopper was hem vreemd. "Ik wil mensen aan de goede kant met elkaar verbinden door perspectieven te bieden in de jonge levens en ze zo de goedheid van mensen te laten inzien" aldus Gerrit in een interview in het AD van 27 april 2018. (lees hier het volledige interview) Dat is typerend voor Gerrit, hij bracht verbinding en verbroedering bij jong en oud.  

Het moment dat Gerrit voor het eerst een openingswoord in onze galerie deed, weten we niet meer precies, want in die 23 jaar dat we hem mochten kennen, zou hij dat vele malen voor ons doen. En niet alleen bij ons, maar bij vele tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Ook redigeerde hij voor ons steevast de gratis kunstkrant die we enkele jaren uitgaven (het Morren Galleries Journaal) en schreef hij biografieen over onze kunstenaars en natuurlijk voor vele anderen. Daarnaast kwam zijn geliefde Emmy bij ons werken. Jarenlang was zij ieder weekend het vertrouwde gezicht van de galerie, zowel in Amsterdam op de Prinsengracht, de Burgemeester Reigerstraat in Utrecht maar nog het meest op ons oudste stekkie aan de Oudegracht in Utrecht. Ongeveer twee jaar geleden kwam daaraan helaas een eind: Gerrit's gezondheid ging achteruit waardoor Emmy - heel terecht -  het niet meer aandurfde om Gerrit ieder weekend alleen te laten. Wel kwamen ze, als zijn gezondheid het toeliet, nog wel naar een opening. Iets wat wij, de kunstenaars en andere bekenden steeds weer een geweldige verrassing vonden.      

Gerrit & Emmy Luidinga

Onze levens zijn in al die jaren met elkaar verweven geraakt, zowel in de kunst als privé. Ze waren erbij toen we trouwden en zaten samen aan het intieme diner voorafgaand aan het feest, ze hebben onze kinderen vanaf de geboorte zien opgroeien en nooit of te nimmer sloegen ze een verjaardag over, zelfs niet toen Gerrit al zo ziek was. Op zes-jarige leeftijd vroeg onze dochter Camille zelfs plechtig aan Gerrit of ze hem mocht adopteren als extra-opa. En dat is ook niet zo vreemd, immers kinderen zien meteen wie deugt en wie niet en ook wie echt en authentiek is en wie niet. 

Hoeveel en wat Gerrit voor ons betekent, is moeilijk te beschrijven. Het is een gevoel van verbondenheid, warmte en vriendschap, van wederzijds respect en bewondering. Beiden vinden we Gerrit de mooiste en meest speciale man die wij ooit hebben gekend of ooit zullen kennen. En daarbij, we hadden zoveel te delen: de grote liefde en het enthousiasme voor de beeldende kunst, kunstenaars en het ambacht, het doel om kunst te promoten en toegankelijk te maken, liefde voor taal, voor wijn, voor muziek, voor mooie gesprekken....en al zouden we al deze raakvlakken niet gehad hebben, dan nog was het samenzijn met Gerrit altijd een belevenis geweest.   

Gerrit, Camille & Rafaël

Er is nog zoveel te vertellen over het volle en kleurrijke karakter en leven van Gerrit....maar dat doen we nu niet. Soms is het ook gewoon fijn om even stil te zijn en de dierbare momenten in grote dankbaarheid te koesteren zonder al te veel uit te wijden. Wie Gerrit gekend heeft, heeft ook geen verdere uitleg nodig.   

Vanaf nu zal ons jaarlijkse kerstdiner in de galerie nooit meer hetzelfde zijn. Voortaan zullen we een lege stoel neerzetten die Gerrit's aanwezigheid symboliseert. Hopelijk neemt hij er dan heimelijk plaats en proost en drinkt en praat hij zoals vanouds tot in de kleine uurtjes gebroederlijk met ons mee. 

Wijnand Brak maakte in 2017 op initiatief van Cultuurprijs Woerden een mooi portret van Gerrit, klik hier om het te bekijken. 

Vaarwel Lieve Gerrit, Amice, bedankt voor alles: Manet post funera virtus.

Eric, Séverine, Rafaël & Camille 

Séverine, Gerrit en Harry Bosch

Gerrit & Camille