JavaScript lijkt te zijn uitgeschakeld in uw browser.
U moet JavaScript geactiveerd hebben om de volledige functionaliteit van deze website te kunnen benutten.

Theo Mackaay II

Theo Mackaay (1950)

Mackaay gaat uit van herkenbare vormen: vrouwen, mannen en dieren, met een verwijzing naar de oervorm ervan. Archetypische motieven zoals krijgers, vrouwen, paarden, boogschutters, liefdesparen, gecreëerd met een heel eigen signatuur. Als voorbeeld van die uitdrukkingsvorm kent u ongetwijfeld het Gouden Kalf, de grote prijs van het Nederlands Film Festival, die in 1980 door Mackaay werd ontworpen in opdracht van Jos Stelling, filmregisseur en initiatiefnemer van het festival. Sindsdien heeft hij zich natuurlijk enorm ontwikkeld, maar de basiskenmerken zijn gebleven.

Die vernieuwing in zijn werk is een gevecht geweest tussen twee hersenhelften, tussen het wilde kunstenaarsbeest en de nu rustige, beschouwende beeldhouwer. De laatste won! Niet alleen de mens Mackaay veranderde, zijn werk veranderde ook. Grote stoere expressionistische bronzen en natuurstenen beelden waarin de vrouw en het dier zijn favoriete onderwerpen zijn, veranderden in ontroerende, fijngevoelige bronzen sculpturen. In het vroegere werk van Mackaay was de invloed van grote meesters uit het verleden zichtbaar aanwezig, denk aan Marino Marini en Ossip Zadkine.

Nu heeft het er alle schijn van dat de kunstenaar de invloeden uit het verleden los heeft kunnen laten. Dat hij nu, in deze fase van zijn leven, zijn eigen vormentaal heeft gevonden, na alle pieken, dalen en omzwervingen. Zwerftochten die hem via Frankrijk, Italië en China naar Malaga in Spanje hebben gebracht, zijn huidige woonplaats. Misschien is het de Middellandse Zee of de Spaanse zon, feit is dat Mackaay dichter bij zichzelf is gekomen, alsof de ruwe bolster zijn fijngevoeligheid durft te laten zien.